Bedeniniz ve duygularınız üzerinde kontrol geliştirmek -regülasyon
BEDENİNİZ VE HİSLERİNİZ ÜZERİNDE DENETİM GELİŞTİRMEK -REGÜLASYON
Hepimiz bebeklerin yetişkin dayanağına epey fazla muhtaçlık duyduğunu kabul edebiliriz, lakin çocuğumuz büyüdükçe ondan kendini daha fazla yönetebilmesini bekleriz; konsantre olabilmesini, gerektiğinde sakinleşebilmesini ve küçücük bir sebepten ötürü denetimden çıkmamasını.
Bedenimiz Üzerinde Tesirli Olan içsel Denetim Nasıl Gelişir?
Yine, erken periyotlarda ebeveynin ulaşılabilirliği (çocuğun reaksiyon ve gereksinimlerine o anda karşılık veriyor oluşu) en temel faktördür. İnsan yavruları ilkel bir beyin ile doğar ve muhakkak bağlamların oluşabilmesi için onlara bakım veren yetişkinlere muhtaçlık duyarlar. Bu, günlük bakim ve pratiğin içinde gerçekleşir. Örneğin, bebek huysuzlanabilir ve nasıl sakinleşeceğini bilmez. Ebeveyninin onun verdiği sinyalleri almasına ve onu sakinleştirmek üzere sallamak, müzik söylemek, pışpışlamak, beslemek yahut altını değiştirmek üzere şeyler denemesine muhtaçlık duyar. Şayet onun sinyallerine yanıt veren, ulaşılabilir bir ebeveyni varsa, tekrar eden birçok pratikten sonra daha rahat sakinleşebilir hale gelir ve vücudunda neler olduğunu fark edebilir. Kendini düzenleyebilme marifeti gelişmeye başlar. Ebeveyn çocuğun üşüdüğünü, sıcakladığını, acıktığını, yorulduğunu yahut kucaklanmaya gereksinim duyduğunu fark edip karşıladıkça çocuk da kendisi için bunları fark etmeye başlar. Çocuk bu anlayışı, gereksinimlerinin hassasiyetle tekrar tekrar görülüp karşılanmasıyla oluşturur. Öteki yandan, huysuzlandığında ona dayanak olacak kimse yoksa, olumsuz hisleri gitgide artar ve bitkin fikre kadar huysuzlanmaya devam eder. Korkmuş ve yalnız olmak dışında hiçbir şey fark edip öğrenmez. Bu durum sıklıkla gerçekleştiğinde. vücudu ve hisleri onun için ele alınamaz hale gelir, kendini nasıl sakinleştireceğini bilemez ve bu dehşetli hissettirir. Sakin halde olmanın nasıl olduğunu bilmez ve çok hareketlenebilir (buna aşırı-uyarılma denir) yahut kendini kapatabilir (buna düşük-uyarılma denir).
Aşırı-uyarılan çocukları fark etmek kolaydır; etrafta zıplarlar, bağırırlar, tekme atarlar, odaklanmakta ve konsantre olmakta zorlanırlar. Düşük-uyarılan çocukları fark etmek daha zorlayıcı olabilir zira onlar hareketlenmezler, pasif kalırlar, uzaktırlar, ilgilenmezler. Hedefimiz tüm çocukların, olanlarla ilgilenebileceği, bu sayede yeni şeyler ögrenip, denetimden çıkmadan eğlenebileceği ve rahatlayıp sakin vakitlerin da tadını çıkarabileceği ülkü uyarılma düzeyinde olmasıdır.
Çocuklar ne kadar kolay ya da sıkıntı yatıştırılabildikleri ve kendilerini düzenlemeyi ne kadar kolay öğrenebildikleri konusunda farklılık gösterirler. Bu, birçok çocuğun zorlandığı bir alandır. Çocuklarla oynamaya çalıştığınızda onun hangi hal içinde olduğunu süratlice fark edebilirsiniz., bir Örneğin aktiviteyle çok heyecanlı hale gelebilir ve bu kısa müddet içerisinde denetimden çıkmaya ve öfkeye dönüşebilir. Bu durumda ebeveynler ekseriyetle bu çeşit oyunları oynamayı bıraktıklarını zira sonunun daima ekseriyetle bu tıp bittiğini söylerler. Bu durumda çocuğun açık biçimde yarıma muhtaçlığı vardır zira nasıl sakinleşmesi gerektiğini bilmiyordur. Eğlenceli oyunların daima berbat bitmesi üzücü bir durumdur.
Çocuğunuz kendi vücudunda ne olduğunu anlayabilmek için sizin yardımınıza gereksinim duyar.