Affetmeyin
İnsanların “Sevgi Pıtırcığı” haline getirilmeye çalışıldığı günümüzde, yanlışlı affedişleriniz kendinize duymanız gereken saygıyı büyük ölçüde zedeler.
Yeni yılın birinci günlerinde, çabucak hemen hepimizin yaptığı bir şeydir; “bir evvelki yılın muhasebesi.” Bu hesaplaşma, ne kadar para kazanıp, ne kadar harcadığınızdan fazla, ne kadar insan kazanıp, ne kadar insan tarafından harcandığınızla ilgilidir birçok vakit. Sizi harcayan dostlarınızın, kardeş bildiklerinizin, sırtınızı yasladıklarınızın, giderayak size son bir uygunlukları dokunmuştur aslında hiç farkında olmasalar da. Size, “affetmemenin dayanılmaz hafifliğini” öğretmişlerdir, sırtınızdaki bıçak darbelerinin her birisiyle…
Affetmek, affeden için her vakit hakikat bir davranış mıdır? Ya da affetmek her vakit büyüklük müdür? Ya da ne bileyim, affetmek, psikolojimizdeki savunma sistemlerimizin da yardımıyla, kendimizi kandırıp, avutmak mıdır aslında?
HER İNSAN VE HER KUSUR AFFEDİLMEYE KIYMET Mİ?
Biliyorum, affetmek konusunda bu kadar toz pembe, bu kadar bilgece tavsiyelerin uçuştuğu bir ortamda, şartsız affedebilmenin, ferdî gelişimin temel ögelerinden birisi olarak dayatıldığı günümüzde, şeytanın avukatlığını yaparak, üstteki sorularla biraz aklınızı karıştırmış olabilirim. Aslında çok uzun vakittir zihnimi meşgul eden bu sorulara, şayet müsaade verirseniz, edinmek zorunda bırakıldığım “engin tecrübelerime” ve kendi iç hesaplaşmalarım sonucunda vardığım sonuçlara nazaran karşılık vermeye çalışayım.
Yukarıdaki sorulara cevap bulmak için, öncelikle affetmeniz beklenen olayın, ezkaza mı yoksa kasıtlı olarak mı gerçekleştiğini bilmeniz çok değerlidir. Yani karşınızda istemeden, kazara sizi kıran ve bu yanılgısından ötürü da mahcup olan bir insan mı var, yoksa, bilerek ve isteyerek sizi inciten, ötekileştiren ve yok sayan bir insan mı? Ve daha da berbatı, özür dilemek bir yana, her karşınıza çıktığında, hiç bir şey yokmuş üzere, pervasızca size elini uzatan bir ikiyüzlü mü? Unutmayın ki; affetmenin ön şartı, kusurlu olan tarafın pişmanlığını fark etmesi, bunu lisana getirmesi ve özür dilemesidir. Bunun dışındaki affedişler, kişinin kendisini “bağışlayıcı” olarak görüp, bu hissinden beslenme uğraşından öteye gidemez ve ne yazık ki kişinin kendi öz hürmetine büyük ölçüde ziyan verir.
İnsanların “Sevgi Pıtırcığı” haline getirilmeye çalışıldığı günümüzde, kusurlu affedişleriniz, (başkalarından çok daha fazlasıyla) kendinize karşı duymanız gereken saygıyı hiç fark etmeseniz de, büyük ölçüde zedeler. Ve tekrar unutmayın ki; en büyük bağışlayıcı olarak bilinen İlah, hiç şartsız ve her seferinde affediyor olsaydı, “cehennem” diye bir kavram olmazdı herhalde.
Yani özetle, sizi bilerek ve isteyerek “harcayan” (eski) dostlarınızı, kardeş bildiklerinizi, affedebilmeye ait harcayacağınız sabrı ve enerjiyi, sizi hak eden gerçek dostlarınıza harcayın. Az lakin “öz” olsunlar hayatınızda. Maskeleri düşenlerin maskelerini, kendi ellerinizle bir daha takıp, sizi üzmelerine bir defa daha müsaade vermeyin. Her vakit için hayatta sizin için en kıymetli olanın, “siz” olmanız gerektiğini, sevginizi, vaktinizi, dostluğunuzu, kardeşliğinizi, müsamahanızı, sizi hak edebilenlerle paylaşmanızın ise, mutluluğunuzun mutlak koşulu olduğunu her daim anımsayın.
Unutmayın ki; sizi hak etmeyenlere paha vermek, size paha verenlere haksızlık etmekten öbür bir işe yaramaz.
Sağlıklı günler dilerim…