Yakınlık korkusu: hem biri olsun istiyorum hem de uzak durmak

Bu durumda olan şahıslar, yakınlık kurduklarında vakitle rahatsızlık hissederler. İnançta olduklarında savunmalarını indirirler; lakin bu, kendilerini güçsüz hissetmelerine neden olur. Savunmasız kalmayı güçsüzlükle eşitlemek, onların temel yanılgısıdır. Halbuki sevmek ve sevilmek, her şeyden evvel ‘güçlü görünme’ ülküsünden vazgeçmeyi gerektirir.
Şayet sevdiğimize bile yumuşak karnımızı gösteremeyeceksek, onun başka insanlardan ne farkı kalıyor? Bu soruya kirpi ikilemine sahip şahıslar şöyle karşılık verebilir:

“Savunmasız görünürsem ziyan görürüm.”

Oysa sevmek, güvenle iş birliği içinde olan bir histir. Sevmediğimiz birine güvenemeyiz; zira sevgi eksikliği, itimadı engelleyen bir rahatsızlık üretir. Bu yüzden birini seviyorsak, inanç hissinin da beraberinde gelmesi doğaldır. Şayet gelmiyorsa, ya sorun sizdedir ya da karşınızdaki kişinin tavırlarında.
Şayet sorun sizdeyse, bu durumun temelinde, şartsız sevildiğiniz ve kabul edildiğiniz bir ortamda büyümemiş olmanız yatıyor olabilir.Koşulsuz sevgi deneyimlenmeden büyüyen bireyler, güç şovlarına daha yatkın hale gelirler. Zira çocukluktan itibaren bu türlü bir sevgiye maruz kalmamış olmak, onun varlığını kabul etmeyi zorlaştırır. Bu da kişinin, şartsız sevgiye maruz kaldığında dahi rahatsızlık hissetmesine ve oradan uzaklaşma isteği duymasına neden olabilir.

Gelelim yalnızlık kısmına…

Bu noktada kişi, yakın münasebetlerden uzaklaştığında yalnız kalır. Yalnızlık başlangıçta âlâ hissettirebilir; makul bir mühlet için şahsa düzgün bile gelebilir. Fakat bu müddetin uzaması ve yalnızlığın kalıcı hâle gelmesiyle, bu durumun tartısı da artar. Tartı arttıkça kişi bunu taşımakta zorlanır. Bu zorlanmanın da elbette belirtileri olur; anksiyete bunlardan biridir.
Burada kişi, yalnızlığın “hep böyle” süreceği kaygısıyla anksiyete yaşar. Bu, bir tıp gelecek tasasıdır. “Hep bu türlü yalnız bir şimdiye mi sahip olacağım?” sorusu karşılıksız kaldıkça, yalnızlığın tartısı da katlanır. Sonuç olarak kişi, bu histen kurtulmak ismine kendini bir münasebetin içine atabilir.

Ancak anksiyete ve yalnızlık nedeniyle bir alakaya başlamak, hakikat bir seçim yapma ihtimalini azaltır. Zira kişi, bulunduğu durumdan kaçmak için seçim yapar. Meğer sevmek, bir “kaçış” hissinin sonucu değildir. Bu nedenle bu türlü başlayan münasebetler, kişinin ruhsal yapısına yarar sağlamak yerine, ekseriyetle daha karmaşık bir döngüye yol açar.

Böylece kişi, kendiyle yüzleşme gücünü elde edene kadar, bu döngünün içinde sıkışıp kalır.