Sessiz tükenmişlik: güçlü görünüp içten çöken zihinler

Sessiz tükenmişlik, ekseriyetle yüksek sorumluluk yüklenmiş bireylerde, bilhassa de sıhhat çalışanları, öğretmenler ve ebeveynlerde sıkça görülmektedir. Bu bireyler çoklukla hislerini diğerleri için bastırır, kendi gereksinimlerini geri plana atar ve ‘her şeyin yolunda’ görünmek için çabalarlar.

Vakit içinde bu bastırılmış hisler çeşitli ruhsal belirtilerle ortaya çıkar: ani öfke patlamaları, motivasyon eksikliği, odaklanma sıkıntıları ve mana arayışı. Dışarıdan gözlemlenmesi sıkıntı olduğu için bu bireyler ekseriyetle yardım arayışına geç kalırlar. İçsel olarak çöküş yaşanmasına karşın günlük fonksiyonelliği sürdürebildikleri için etrafları tarafından da anlaşılmazlar.

Sessiz tükenmişliği aşmanın yolu; bireyin kendi içsel muhtaçlıklarını fark etmesi, his sözünü öğrenmesi ve hudut koymayı içselleştirmesinden geçer. Bu noktada psikoterapi, bireyin kendine dürüst olmasını sağlayan inançlı bir alan sunar. Farkındalık geliştikçe kişi, ‘güçlü’ olmak yerine ‘gerçek’ olmayı tercih eder.