İklim kaygısı: sessiz bir krizin psikolojisi

İklim derdi nedir?

İklim telaşı, çevresel krizler karşısında bireyin hissettiği ağır telaş, suçluluk, ümitsizlik ve hatta yas hislerini kapsar. Bilhassa genç jenerasyonlarda bu tasa, gelecek planlarını bile etkileyen bir boyuta ulaşmış durumda. Artık birçok birey “çocuk sahibi olmamalı mıyım?” ya da “ileride yaşanabilir bir dünya kalacak mı?” üzere sorularla baş başa.

Kaygıdan inkâra, inkârdan eylemsizliğe

İklim değişikliğiyle ilgili bilgi arttıkça, bireylerde iki yaygın reaksiyon gözlemlenir: inkâr ve felaketleşme. İkisi de pasiflik yaratır. Kimileri tehdidi görmezden gelirken, kimileri her şeyin çok geç olduğunu düşünerek hiçbir adım atmaz. Bu iki uç durum da bireyin ruhsal dayanıklılığını aşındırır.

Doğayla bağ kurmak, beşerle tekrar bağ kurmaktır

İklim korkusunu azaltmanın birinci adımı, tabiat ile bağımızı onarmaktan geçer. Tabiatta vakit geçirmek, toprağa dokunmak, sürdürülebilir hayat alışkanlıkları edinmek hem ferdî ruh sıhhatini korur hem de kolektif şuur oluşturur. Bu bağlamda, ruhsal takviye süreci bireyin yalnız olmadığını fark etmesine ve harekete geçmesine katkı sağlar.

Umutsuzluk değil, aksiyon iyileştirir

İklim korkusu ile başa çıkmak, yalnızca kişisel bir psikoterapi sorunu değil, tıpkı vakitte toplumsal bir dayanışma hususudur. Umudu tekrar inşa etmek, küçük fakat sürdürülebilir adımlarla mümkündür. Tıpkı travma sonrası büyümede olduğu üzere, iklim derdi da bireyde mana arayışını tetikleyebilir ve daha şuurlu bir ömür usulüne yönlendirebilir.

Uzman psikolog

Mustafa Cem Oğuz