Yeniden

Kimi çocuklar birden içine kapanır. Evvelden severek gittiği okula artık gitmek istemez. Sabahları karın ağrısıyla uyanır. Sınıfta sessizleşir, teneffüslerde yalnız dolaşır. Anne babalar bu değişimi birinci fark ettiklerinde birden fazla vakit anlamlandıramaz. Tahminen meskende bir sorun vardır, tahminen gelişimsel bir dönemeçtir… derken gerçek çok geçmeden ortaya çıkar: Zorbalık. Okullarda yaşanan zorbalık, bir çocuğun ruhunda sessiz lakin derin yaralar açabilir. Bu yaralar, birden fazla vakit görünmezdir. Zira çocuk anlatmaz. Anlatamaz. Utanır, korkar, dışlanmaktan çekinir. Bu noktada devreye oyun girer. Zira oyun, çocuklar için yalnızca cümbüş değil; birebir vakitte tabir, baş etme ve düzgünleşme alanıdır. Bu yazıda, okul zorbalığına maruz kalan çocukların iç dünyasına ışık tutmaya çalışacağım. Oyun terapisinin bu çocuklar için nasıl bir gözetici alan yarattığını, nasıl bir şifa kapısı sunduğunu paylaşacağım.

Birinci Çocuk Sonrası Evlilik Alakalarını Güçlendirmek

İtimat, hepimizin temel gereksinimlerinden biridir ve çok değerlidir. Güvensizliğin yol açtığı hasar, lakin inancın yine inşası ile onarılabilir. Hiçbirimiz ziyan görme telaşıyla tetikte olmak ve korku yaşamak istemeyiz. İnanç hepimiz için vazgeçilmez bir gereksinimdir. Zira itimat; kendimizi alakaya bırakabilmenin ön şartı, duygusal yaralarımızı sarma umudu ve en kıymetlisi de ötekinin davranışlarına karşı savunmasız olma dileğidir.