Günümüz dünyasında bireylerin en çok karşılaştığı içsel manilerden biri, kendilerine karşı duydukları acımasızlık ve anlayışsızlıktır. “Neden daha düzgün olamadım?”, “Yine kusur yaptım.”, “Bu da benim beceriksizliğim.” üzere cümleler, iç sesimizin ne kadar sert ve yıkıcı olabileceğinin delili üzeredir. Halbuki ki ruhsal dayanıklılığın ve içsel güzelleşmenin temel kaynaklarından biri, özşefkattır. Fakat birçok vakit özşefkat, yanlış anlaşılır. Bazıları onu zayıflıkla, bazıları ise kendine acımakla karıştırır. Meğer özşefkat, insanın kendine verdiği en insani, en güzelleştirici armağandır.