İş

Mobbing, bireylerin iş ortamında sistematik olarak maruz kaldığı ruhsal taciz davranışlarını tanımlar. Bu çalışma, mobbingin tarifi, tipleri, ferdî ruhsal tesirleri ve kurumsal seviyedeki sonuçlarını ele almaktadır. Bilhassa çalışanların ruhsal sıhhati, iş tatmini ve performansı üzerindeki olumsuz tesirler ile birlikte, mobbingin örgütsel verimliliği düşürdüğü ve yüksek iş gücü devranına neden olduğu vurgulanmıştır. Ayrıyeten, bu çalışmada mobbingle baş etme stratejileri ve kurumsal önleyici yaklaşımlar üzerine de değerlendirmelerde bulunulmuştur.

Özet Yapay zeka (YZ) teknolojilerinin iş dünyasındaki yaygınlaşması, verimliliği artırma potansiyelinin yanı sıra çalışanlar ortasında belirsizlik, güvensizlik ve iş kaybı korkusu üzere hisleri da beraberinde getirmiştir. Bu durum, literatürde “yapay zeka kaygısı” (artificial intelligence anxiety) kavramıyla tanımlanmaktadır. Bu çalışmada, yapay zeka telaşının tarifi, ferdî ve örgütsel seviyedeki tesirleri ve bu korkunun yönetilmesine ait teklifler ele alınmıştır.

İş gerilimi, bireylerin iş yerinde karşılaştıkları zorluklar ve taleplerle başa çıkamadıkları durumlarda ortaya çıkan ruhsal, fizyolojik ve duygusal bir durumdur. İş gerilimi, iş yükü, vakit baskısı, rol meçhullüğü, bağlantı eksiklikleri ve düşük denetim düzeyi üzere faktörlerden kaynaklanabilir. Bu durum, çalışanların ruhsal sıhhatini etkileyerek depresyon, anksiyete ve tükenmişlik üzere sıkıntılara yol açabilir. Fizikî sıhhat üzerindeki tesirler ise baş ağrıları, mide sorunları ve kalp hastalıklarını içerebilir. Uzun periyodik iş gerilimi, iş performansını ve çalışan motivasyonunu da olumsuz tesirler. İş geriliminin tesirlerini azaltmak için bireyler, vakit idaresi, tesirli irtibat, tertipli idman, mindfulness ve meditasyon üzere başa çıkma stratejilerini kullanabilirler. Ayrıyeten, patronların de çalışanların iş yükünü istikrarlı bir biçimde dağıtarak, açık irtibat ve toplumsal takviye sağlayarak gerilim idaresine katkı sağlamaları değerlidir. İş gerilimiyle başa çıkabilmek, hem çalışanların

Günümüz iş dünyasında gözlerimizi ekrandan ayırdığımız anlar giderek azalıyor. Sabah gözümüzü açar açmaz telefona bakıyor, gün uzunluğu bilgisayar başında çalışıyor, sonra da televizyon ya da toplumsal medya ile günü tamamlıyoruz. Sonuç? Bitmeyen bir zihinsel yorgunluk, odaklanma zahmeti, uykusuzluk ve hatta tükenmişlik hissi… Pekala, daima ekran karşısında olmanın ruh sıhhatimize hakikaten ne üzere tesirleri var? Ve en değerlisi, dijital yorgunlukla nasıl başa çıkabiliriz?

Erteleme davranışı, vakit idaresi eksikliğinden çok ruhsal süreçlerle ilişkilidir. Mükemmeliyetçilik, başarısızlık korkusu, düşük öz-düzenleme marifeti, anksiyete ve anında tatmin arayışı üzere faktörler bu davranışın temel nedenlerindendir. Erteleme ile başa çıkmak için küçük maksatlar belirlemek, öz-şefkat göstermek, vakit idaresi teknikleri uygulamak ve hislerin farkında olmak değerlidir. Şayet erteleme alışkanlığı günlük hayatı olumsuz etkiliyorsa, profesyonel dayanak almak uzun vadeli bir tahlil sağlayabilir.

Dikkat eksikliği ve hiperaktivite bozukluğu sık sık “isteksizlik” ile karıştırılır lakin kişinin ruh hali değil, beyindeki idareyi sağlayan kimyasal unsurlarla ilgili bir sorundur.

Oğlunuza, nezaketi, merhameti, vicdan sahibi olmayı, kibarlığı öğretin.

Procrastination terimiyle İngilizce olarak literatüre girmiş olan bu durum lisanımızda “erteleme hastalığı’’ olarak kullanılmaktadır. Erteleme hastalığında; yapılacak işlerin gerekli olan güç, vakit, imkan varken dahi yapılmaması, bir sefer yahut tekraren ertelenmesi hatta şuurlu yahut bilinçsiz biçimde işi yapmaktan kaçınılması kelam bahsidir. Erteleme hastalığının yaşanma biçimleri şahıstan şahsa farklılık gösterebilir. Örneğin birtakım durumlarda işler öncelik sırasına nazaran değerlendirilemediğinden, vakit idaresini de sağlıklı formda yapmak mümkün olmamaktadır. Bu üzere durumlarda kişi için işlerin yapılma önceliği vakit ve değer sırasına nazaran değil; istek, motivasyon ve dert seviyesine nazaran belirlenir.

Tükenmişlik sendromu, uzun müddetli gerilim ve ağır iş yükü altında çalışan bireylerde fizikî, duygusal ve zihinsel tükenmeye yol açan bir durumdur. 1970’lerde Herbert Freudenberger tarafından tanımlanan bu sendrom, bilhassa sıhhat çalışanları, öğretmenler, toplumsal hizmet uzmanları üzere yüksek duygusal emek gerektiren mesleklerde yaygındır. Fakat günümüzde, çalışma şartlarındaki ağır gerilim ve beklentiler nedeniyle pek çok kişi tükenmişlik riski taşımaktadır.