İnsan
Hayatta muvaffakiyet ve memnunluk birçok vakit cüret ve müspet bir bakış açısıyla gelir. Gülümsemek, riski daha kabul edilebilir hale getiren bir araçtır.
Günümüz dünyasında bireylerin en çok karşılaştığı içsel manilerden biri, kendilerine karşı duydukları acımasızlık ve anlayışsızlıktır. “Neden daha düzgün olamadım?”, “Yine kusur yaptım.”, “Bu da benim beceriksizliğim.” üzere cümleler, iç sesimizin ne kadar sert ve yıkıcı olabileceğinin delili üzeredir. Halbuki ki ruhsal dayanıklılığın ve içsel güzelleşmenin temel kaynaklarından biri, özşefkattır. Fakat birçok vakit özşefkat, yanlış anlaşılır. Bazıları onu zayıflıkla, bazıları ise kendine acımakla karıştırır. Meğer özşefkat, insanın kendine verdiği en insani, en güzelleştirici armağandır.
Manipülasyon, insanların fikirlerini, hislerini yahut davranışlarını kendi çıkarları doğrultusunda yönlendirme sürecidir. Ekseriyetle bâtın, örtük yahut dolaylı yollarla yapılan manipülasyon, kişinin kendisini hatalı, yetersiz yahut çaresiz hissetmesine neden olabilir. Bu yazıda, manipülatif davranışları tanımayı ve onlardan korunmayı öğreneceksiniz.
Başınıza gelenleri yazgıya bağlamak, insanın kendisini kandırmaya çalışmasından diğer bir şey değildir. Baht, talih, yazgı sözleri ile eş manalı olarak tanımlanıyor “Kader” sözcüğü, Türk Dil Kurumu Sözlüğü’nde. Ancak eş manalı olmalarına karşın, biz başkalarına nazaran daha sık kullanıyoruz “Kader” sözünü. Üstelik atasözlerimizde, deyimlerimizde de bol bol yer vermişiz bu söze. “Kaderin Cilvesi” , “Kadere Boyun Eğmek” , “Kader Mahkumu” vb.
İçinde bulunduğumuz şu günlerde sabahları uykudan uyanmakta zahmet mü çekiyorsunuz? İşe giderken ayaklarınız geri geri gidiyor ve hiç istemeseniz de yüksek kalorili yiyeceklere yönelip, bir çok şeye konsantre olmakta zorlanıyor musunuz? Sakın telaş etmeyin. Çok büyük ihtimalle sebebi “Bahar Yorgunluğu” ’dur.
İnsanların “Sevgi Pıtırcığı” haline getirilmeye çalışıldığı günümüzde, yanılgılı affedişleriniz kendinize duymanız gereken saygıyı büyük ölçüde zedeler.
Bağlılık ve Bağımlılık… Birbirine ne kadar yakın, ancak tıpkı vakitte o kadar uzak olan iki kavram. İnsan ruhunun derinliklerinde yankı bulan bu kozmik hisler, birden fazla vakit bizim de kendimizi kaybetmemize neden olabilir. Kimi vakit, birine duyduğumuz bağlılık o kadar güçlüdür ki, özgürlüğümüzü ve kimliğimizi unutabiliriz. Pekala, gerçekten bağlı mıyız yoksa bağımlı mı? Sevdiklerimize olan bağlarımız, kimliğimizi mi güçlendiriyor yoksa bizleri onlara mahkûm mu ediyor? Bağlılık, bizi özgürleştirirken mi büyütür, yoksa pranga mıdır? Münasebetlerimizdeki hudutları nasıl çiziyoruz? Yunan mitolojisinin simgelerinden, sözlerin kökenine kadar bu iki kavramın farkını nasıl ayırt edebiliriz? İçsel gücümüzü bulma seyahatinde, bağlılık mı, bağımlılık mı daha sağlıklı bir temel oluşturur? Ve en değerlisi, biz kendimizi bu ikisinin ortasında hangi çizgide buluyoruz? Birlikte mitolojik ve etimolojik bir perspektiften, bağlılık ile bağımlılık ortasındaki sonları sorgulayıp bu iki kavramın insan ru
İniş çıkışlarına, bütün aksiliklerine rağmen yaşamaktan vazgeçemiyoruz. Ömürde hasretlerimize tümüyle kavuşamasak ve her şeyden bıksak da yaşamaktan bıkmıyoruz. Gerçek ömür birçok sefer parlaklığını yitirse de bunu vakit zaman hayal gücünün cilasıyla tazelemek gereğini duyuyoruz. İnsanın ömrü bir bakıma onun hayalidir; demez miyiz insan hayal ettiği surece yaşar diye. Hayatı hangi servetle kıyaslayabiliriz? Yalnız kâr ziyana nazaran hayatın hesabını çıkarabilir miyiz? Hayatın bir mantığı olduğundan kelam edebilir miyiz? Aslında o hiçbir hayal gücünün bile öngöremeyeceği zenginliklerle yüklüdür; süreksiz olduğu için de kıymetlidir. Her insan ömrünün kalitesi onun yapıp ettiklerinin bir toplamıdır.